Parafa to nie podpis !

Stosownie do treści art. 78 § 1 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm., dalej „K.c.”), do zachowania pisemnej formy czynności prawnej wystarcza złożenie własnoręcznego podpisu na dokumencie obejmującym treść oświadczenia woli. Do zawarcia umowy wystarcza wymiana dokumentów obejmujących treść oświadczeń woli, z których każdy jest podpisany przez jedną ze stron, lub dokumentów, z których każdy obejmuje treść oświadczenia woli jednej ze stron i jest przez nią podpisany.

Podpis w rozumieniu art. 78 KC nie musi być czytelny. Za ważny podpis uważa się nie tylko podpis imieniem i nazwiskiem lub podpis samym nazwiskiem, lecz także – i najczęściej – skrót podpisu („podpis nieczytelny”), którego wystawca zwykle używa przy podpisywaniu dokumentów i który jest „godłem” jego podpisu. Dla zachowania pisemnej formy czynności prawnej wystarcza złożenie własnoręcznego podpisu na dokumencie obejmującym treść oświadczenia woli. (Wyrok SA w Szczecinie, sygn : I ACa 480/12).

Podpis to nie jest to samo co parafa. O parafie mówią na przykład przepisy prawa o notariacie, w których wskazuje się, że parafa powinna być złożona na każdej stronie aktu notarialnego. Parafa to skrócony podpis. Tak naprawdę parafa może składać się z jednego znaku graficznego, może być i zazwyczaj jest, zbyt krótka, żeby można było zidentyfikować podpisującego.

Z podpisu wynikać bowiem musi, że jego autor chciał się prawidłowo podpisać (pełnym nazwiskiem) - wyjaśnił Sąd Okręgowy w Gliwicach z 28 lutego 2019 r., III Cz 1939/18, LEX nr 2637245, który wskazał także, że podpisu nie może więc zastąpić parafa, a więc np. znak graficzny obejmujący np. tylko inicjały.

Mec. Łukasz Piętka
Kancelaria Prawna RPLC